Welkom bij weer een nieuw weekdagboekje! Het is lang geleden dat ik dit al op zondag typte en online zette – dus hoera daarvoor – tenminste, als je het leuk vindt om dit op zondag of maandagochtend te lezen. Het was een fijne week met lenteweer, een bezoekje aan de tandarts, een drankje op het terras en een avontuurlijke dag in Cangas. Dit ‘weekdagboekje’ wordt vooral een ‘dagboekje’ over dat laatste punt, maar niet voordat we het kort over de rest van de week hebben gehad.
Mijn tandarts viel me vorige week al meerdere keren lastig met telefoontjes en ook deze week stopte het niet. Tot het punt waarop mijn moeder me een appje stuurde waarin ze zei dat de tandarts haar had gebeld om aan mijn afspraak te herinneren en ik het bijna geloofde. Serieus, het zou me niets verbazen, want de dag erna belden ze me weer twee keer. Eén keer om te zeggen dat ik al een tijdje niet op controle was geweest (terwijl ik net op maandag al geweest was) en een tweede keer om me aan mijn afspraak bij de mondhygiënist te herinneren. Dat was een ervaring op zich: het water drupte de hele tijd in mijn nek én op den duur ontplofte de aardbeienpasta die ze met een elektrische borstel aanbracht en zat het over mijn hele gezicht. Gelukkig bellen ze me nu (hopelijk) niet meer tot de volgende controle in november.
Door de week schreef ik vooral teksten en werkte ik wat creatieve ideeën voor mijn blog uit. Op donderdagmiddag maakte ik een wandeling met mijn vriend en eindigden we met een tinto de verano op het terras. Hoera voor de lente!
Op naar de hoofdzakelijk attractie van dit weekdagboekje: mijn avontuurlijke zaterdag in Cangas. Ik zag het bovenstaande verkeersbord pas op de terugweg naar de bus, maar eigenlijk had ik dit bord (maar dan omgekeerd, als waarschuwingsbord) aan het begin van de dag moeten zien: pas op, er ligt gevaar op de loer. (Lees waarom ik een biggetje ben in Spanje, als je je afvraagt hoe het bord op mij slaat.)
De dag begon soepel: de bus was op tijd, de rit van een uur verliep soepel en ik stapte goed gemutst (goed gepet?) uit in Cangas. Mijn eerste doel van de dag was om twee uitzichtpunten en een petroglief te bezoeken. Ik kan je vertellen, ik heb lang gezocht, maar kon de petroglief nergens vinden. Mijn theorie is dat de bosbeheerders het resthout uit het bos erop gedumpt hadden, maar het kan ook verstopt gelegen hebben onder de vele varens. Ik was namelijk definitief op de juiste plek (er waren borden aan beide kanten van het pad én Google Maps gaf ook deze locatie aan).
Ik wandelde door naar het eerste uitzichtpunt: 
Miradoiro ‘Balcón do Rei’. Hoewel het uitzicht er hierboven op de foto niet slecht uitziet, vond ik het wat tegenvallen. Er was letterlijk één plekje waar ik iets kon zien en verder keek ik met name uit op bomen die het uitzicht blokkeerden met een klein beetje zee ertussen. Gelukkig was er een ander uitzichtpunt op slechts acht minuten lopen…
Tenminste… Dat was de bedoeling. De paden waren slecht aangegeven en al eerder moest ik over een ‘pad’ lopen dat bijna volledig verdwenen was tussen de planten. Echter, dit keer vond ik het pad wel heel vaag én werd ik aangevallen door een stekelplant. (Al zal de plant waarschijnlijk beweren dat hij werd aangevallen door mij.) Na deze boze plant draaide ik om en vond ik het juiste pad naar Monte Castelo. En ik kan je vertellen, het was de moeite waard!
Kijk dan wat een uitzicht!
Er waren maar twee andere mensen (en twee honden), die vrij snel vertrokken en dus had ik het uitzichtpunt met een zielig bankje voor mezelf. Ik genoot een tijdje van het uitzicht, voor ik weer terug naar beneden ging. Onderweg gleed ik uit over bladeren (of een tak of steen die verschoof, geen idee) en kreeg ik een mooie souvenir: een schaafwond en een grote blauwe plek op mijn knie. Het ziet er vrij heftig uit, maar deed verrassend weinig pijn en dus liep ik probleemloos naar beneden.
Mijn lunch – een heerlijke burger bij Lokal – had ik dubbel en dwars verdiend na alle stappen.
Na de lunch besloot ik een stukje van de Senda Costeira de Areamilla-Liméns (een wandelroute) te lopen. Ik had al behoorlijk wat stappen gezet, dus ik liep niet de hele route. Maar ik heb al een plan voor een volgende keer in mijn hoofd waarbij ik deze wandelroute en meer helemaal af ga leggen!
Ik volgde de route die Google Maps aangaf keurig tot ik bij een tunnel kwam met allemaal borden die “GEVAAR!”, “Verboden over te steken” en “We raden dringend af om de tunnel te passeren” zeiden. Ik twijfelde even, maar besloot dat de tunnel niet mijn dood ging worden en dus moest ik omlopen. (En ik had zo weinig zin om een steile heuvel op te lopen en extra meters te maken, haha.)
Ik kwam onderweg maar één groepje wandelaars tegen en verder was er niemand op het pad te bekennen. Wel zag ik een super de luxe jacht die wat heen en weer dobberde. Als je goed kijkt, zie je hem op de foto hierboven.
Na meer dan 18 kilometer wandelen was ik moe, dus om half 6 stapte ik in de bus naar huis. Wat was het fijn om te douchen en helemaal niets te doen!
(Dit was een wat dramatische vertelling van mijn dag, waarop ik alles wat misging uitvergrootte voor het verhaal, maar ik heb een heerlijke dag gehad: mooi weer, veel wandelen, prachtige uitzichten en lekker eten. Ik wilde deze disclaimer toch even plaatsen, mocht je denken dat ik een vreselijke dag gehad heb, want dat is absoluut niet waar!)
Overzichtje
- De afgelopen week in vijf emoji:
- Favoriete moment: het uitzicht vanaf Monte Castelo
- Stom moment: het water in mijn nek voelen druppen en aardbeienpasta over mijn hele gezicht bij de mondhygiënist
- Het weer: ergens tussen 9 en 26 graden met zon en een paar wolkjes
- Ik las verder in Tomorrow And Tomorrow And Tomorrow – Gabrielle Zevin
- Ik keek een aantal afleveringen van The Disappearance of Madelaine McCann
Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥️. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.
