Via het Europees Solidariteitskorps deed ik een jaar lang vrijwilligerswerk in Oostenrijk. Als vrijwilliger werkte ik voor de World Gymnaestrada in Dornbirn, waar ik hielp in de organisatie van een turnfestival van een week. In deze maandelijkse dagboekjes laat ik zien hoe ik mijn tijd in Oostenrijk heb doorgebracht, om je hopelijk een beter beeld te geven van mijn ervaring met ESC vrijwilligerswerk. In het januari dagboekje lees je over mijn dramatische terugreis naar Oostenrijk, over bankaardappels, over minder leuke dagen en over babygeitjes.
Dramatische reis & hele nacht wakker
Op de dag waarop ik terug naar Oostenrijk zou vliegen zat het niet mee. (De vlucht was eerder al eens geannuleerd, maar dat is een ander verhaal.) Ik zat in het vliegtuig en was behoorlijk verbaasd dat we gingen vliegen, omdat vrijwel alle andere vluchten naar Innsbruck geannuleerd waren. De piloot kondigde na een normale vlucht de landing aan, maar we leken maar niet naar beneden te gaan. In plaats daarvan gingen we juist weer verder omhoog en na een tijdje zei de piloot doodleuk: “we landen in München”. Wacht, München?!
Vanwege de sneeuwstorm konden we niet landen in Innsbruck. We zaten een hele poos in het vliegtuig zonder informatie te krijgen. Misschien vliegen we later terug, misschien ook niet. Ryan Air was zo aardig en bood ons gratis water aan ter compensatie. Zo belachelijk dat ik erom moest lachen. Na twee uren in het vliegtuig in München te hebben gezeten, probeerde de piloot het nog eens. Drie keer raden? Juist, we konden nog steeds niet landen en vlogen weer terug naar München. De laatste trein naar Dornbirn vertrok precies op het moment dat we landden en dus had ik geen andere optie dan de Ryan Air bus van München naar Innsbruck te nemen, hoewel ik wist dat ik die nacht met geen mogelijkheid uit Innsbruck weg zou komen.
Eenmaal aangekomen bleek het vliegveld van Innsbruck ’s nachts te sluiten en mocht ik daar niet wachten. Samen met een wildvreemde Nederlander deelde ik een taxi naar het centrum. De chauffeur had medelijden met me toen ik mijn verhaal vertelde en overtuigde de wildvreemde Nederlander ervan dat ik bij hem in huis mocht wachten. Hij wees me de keuken en verdween meteen in bed (een heel groot bed waar makkelijk twee mensen in hadden kunnen slapen dacht ik nog). Urenlang zat ik in de ijskoude keuken terwijl ik probeerde een film op mijn telefoon te kijken. Midden in de nacht vertrok ik naar het station voor de eerste trein van de dag.
Wederom zat het niet mee: de trein was bomvol en ik moest de volle twee uur staan. Ik had nog niet geslapen, het was bijna zes uur ’s ochtends en ik was doodmoe. Maar nee, zitten zat er niet in (pun intended). Om half acht ’s ochtends – twaalf uur later dan gepland – kwam ik eindelijk aan in mijn kamer in Dornbirn. Ik dook meteen in bed en sliep een paar uurtjes. Geen goed begin van het jaar dus.
Bankaardappel
Op vrijdagavond wilden mijn huisgenootjes op stap, maar ik had er weinig zin in. Ze dronken met z’n tweeën een hele fles wodka leeg en ik zat er nuchter naast, snapte de humor niet helemaal. Ik ging nog eventjes mee op stap, maar was blij toen ik niet al te laat weer thuis was. Zou dit dan het moment zijn geweest waarop ik in een bankaardappel (de Nederlandse versie van een couch potato?) ben veranderd?
Sneeuwpop
Toen ik na de feestdagen terug in Dornbirn kwam, werd ik verwelkomd door een dik pak sneeuw. Ik vond dat fantastisch – het berglandschap werd er nog mooier op en de hele stad was een winterwonderland. Samen met mijn huisgenootjes bouwde ik een sneeuwpop naast de rivier. Hij had het koud, vandaar dat hij een muts en wanten kreeg.
Vrije vrijdagen
Ik had nog steeds vrij op vrijdagen vanwege mijn vele overuren en dat was fijn. Ik vond het leuk om mijn collega’s weer te zien na de vakantie en we hadden een hoop te doen. Toch vond ik het geen probleem om ze op vrijdag even niet te zien en lekker in mijn eentje te gaan wandelen. Ik nam de trein naar Bludenz, waar alles prachtig wit ondergesneeuwd was.
Minder leuk weekend
Na een leuke vrijdag in de bergen, had ik een minder leuk weekend. Ik voelde me verdrietig, verloren en alleen. Ik begon me druk te maken over de toekomst, het leven na ESC-vrijwilligerswerk. Ook drong het tot me door dat mijn gewoontes de eerste twee weken van het jaar niet echt goed voor me waren. Ik huilde de hele avond in bed, maakte een lijst met de slechte gewoonten en schreef vervolgens op wat ik kon doen om me beter te voelen.
De week daarna voelde ik me inderdaad beter en op vrijdag was het uiteraard weer tijd voor een hiking date met mezelf. Ik nam de trein naar Schruns om te wandelen. Misschien word je er moe van, maar ook hier was het landschap prachtig en lag er een riante laag sneeuw.
De eerste verjaardag
Het was inmiddels de vijfde maand in Oostenrijk met elf vrijwilligers en in januari hadden we pas de eerste verjaardag. Op zaterdagavond vierden we dit samen met alle vrijwilligers door taart te eten en spelletjes te doen, waarna we naar een bar/club gingen. Ik had een superleuke avond met waardevolle gesprekken. Op zondag was het tijd voor een nieuwe ervaring: fasching, het Oostenrijkse carnaval. We keken naar de verschillende wagens met decoratie en muziek, wat leuk was. Wel was het erg koud – zelfs mijn warme winterlaarzen konden mijn tenen niet beschermen en op den duur voelde ik ze niet meer. Eenmaal thuis in de warmte bleken ze er gelukkig nog wel te zijn.
Babygeitjes
Babygeitjes, babygeitjes, babygeitjes. Ik houd van babygeitjes! Ik knuffelde een hele middag met de lieve geitjes en het was geweldig. Ik had serieus de beste dag ooit, ik kon er niet genoeg van krijgen. Diezelfde avond eindigde ik met vrienden in een rare shisha bar waar ik niet veel aan vond, maar gelukkig had ik goede gesprekken met een vriend terwijl de rest het heel druk met roken had.
Tijd voor het museum
Na een stevige wandeling in de ochtend, ging ik op een zondagmiddag naar het museum met een andere vrijwilligster. In het Vorarlberg Museum leerden we over de regio. Dankzij de Kulturpass die we hadden gekregen, konden we gratis naar binnen. Daarna dronken we nog iets in het café van het museum om het weekend goed af te sluiten.
Volgende keer kun je mijn ESC-dagboekje van februari lezen – het punt waarop ik halverwege mijn vrijwilligersavontuur in Oostenrijk ben. Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.