Via het Europees Solidariteitskorps deed ik een jaar lang vrijwilligerswerk in Oostenrijk. Als vrijwilliger werkte ik voor de World Gymnaestrada in Dornbirn, waar ik hielp in de organisatie van een turnfestival van een week. In deze maandelijkse dagboekjes laat ik zien hoe ik mijn tijd in Oostenrijk heb doorgebracht, om je hopelijk een beter beeld te geven van mijn ervaring met ESC vrijwilligerswerk. In het november dagboekje lees je over mijn liftavontuur naar Linz, over een wijnproeverij op werk, over goed gevulde weekenden en over problemen in mijn project.
Liften naar Linz
In mijn vorige ESC-vrijwilligerswerk dagboekje kon je lezen dat een vriendin en ik iets te diep in het glaasje hadden gekeken, terwijl we hadden afgesproken om na één biertje naar huis te gaan. We waren om half zes thuis en dat terwijl we de volgende ochtend vroeg wilden opstaan om naar Linz te liften. We gingen niet zoals gepland om acht uur ’s ochtends van start, maar pas om twee uur met een grote kater als extra bagage. Onze eerste lift arriveerde binnen een minuut: hoeveel geluk kun je hebben? De vrouw nam ons niet al te ver mee, we moesten lang wachten en kregen toen nog twee korte liften.
Onze volgende lift was een vriendelijke jongeman met een super luxe auto, die maar grapjes bleef maken dat hij ons boven op de berg zou afzetten. Zo hardnekkig dat ik me zorgen ging maken. Hij hield niet van tunnels, dus we moesten helemaal over een berg heen. Al die bochten wil je niet wanneer je een kater als bagage hebt en ik deed ook vooral mijn best om niet over te geven, terwijl ik tegelijkertijd probeerde om een gesprek gaande te houden. Niet makkelijk. De jongeman liet ons uit de auto in Innsbruck en toen was het al donker. Tsja, dat was de reden waarom we veel eerder ’s ochtends hadden willen vertrekken.
Het zat niet meer mee: in het donker wilde niemand ons meer een lift geven en dus namen we de trein van Innsbruck naar Linz. Pas na middernacht kwamen we doodmoe aan.
Turkse zus
In Linz verbleven we bij een aantal andere vrijwilligers, waaronder mijn Turkse “zus”. Iedereen vond namelijk dat we net zussen waren. We aten heerlijk Turks eten, gingen naar de werkplekken van onze vrienden daar en hielden een spelletjesavond. Het was een super leuk weekend en de tijd vloog voorbij! We probeerden weer om terug naar huis te liften en we strandden weer in Innsbruck. Dit keer hadden we een groter stuk gratis gered, maar we moesten tussendoor ook veel wachten op nieuwe liften. Vanaf Innsbruck gingen we verder met onze geliefde trein.
Wijnproeverij
Het leven van een vrijwilliger is ontzettend zwaar soms: op werk hadden we een wijnproeverij om te bepalen welke soorten we zouden schenken tijdens de World Gymnaestrada. Dit resulteerde in een leuke avond met collega’s, waarna niet iedereen meer helemaal helder was.
Een begrafenis voor de wijn
Er was een grote markt in Dornbirn en samen met twee vrienden namen we een kijkje. Er was glühwein en voordat we een slok hadden genomen, had één van ons het glas al laten vallen. We besloten om een begrafenis voor de wijn te houden, waarbij we een kruis maakten met kleine takjes en deze in het lege glas plaatsten. Geloof het of niet, maar mensen leken hier toch over te oordelen. Er was ook een fotohokje waarin we onderstaande schattige foto namen.
Bezoek uit nederland
In november kreeg ik ook bezoek uit Nederland: mijn ouders kwamen langs! Ik nam ze mee naar Lindau en Bregenz aan het Bodenmeer, liet ze de Rappenlochschlucht zien en we brachten een dag in Brand door, waar we een prachtige waterval zagen. Uit eten gaan hoort niet tot de wekelijkse routine van een vrijwilliger (want: bijna geen inkomen), dus het was geen straf om met mijn ouders mee uit eten te mogen. Eindelijk leerde ik een aantal restaurants in Dornbirn kennen. Leuk om bezoek van thuis te hebben!
De andere organisaties voor vrijwilligers
Iedere maand hadden we een meeting met onze coördinerende organisatie en we gingen iedere keer op bezoek bij een andere organisatie waar een vrijwilliger werkte. Zo konden we elkaar onze werkplekken laten zien en konden we ons ei kwijt bij de coördinerende organisatie, wanneer we bijvoorbeeld problemen in ons project hadden. November was de eerste maand en we gingen naar een dagopvang voor gehandicapten, onder andere met een atelier, een bakkerij en een winkeltje. Zo leuk om te zien waar de andere vrijwilligster haar tijd doorbrengt nadat ik er zoveel over had gehoord.
Lange werkdag & leuk weekend
Je ziet het minder in deze dagboekjes terug, omdat ik vooral over de avonturen in Oostenrijk bericht, maar ik maakte ook écht lange werkdagen. Wekelijks werkte ik teveel uren, wat soms erg frustrerend was wanneer ik zag dat de andere vrijwilligers wel gewoon hun vrije tijd kregen. Op vrijdagavond kwam ik laat thuis na werk en ik was er helemaal klaar mee. Ik had een pauze nodig en ik wilde de deur uit. Toen ik thuiskwam – na uitgebreid te appen met mijn huisgenootjes vanuit de bus – hadden ze hun restjes voor me opgewarmd in de magnetron. Zo lief <3
Niemand leek zin te hebben om op stap te gaan, maar het lukte me om ze te overtuigen. Twee vrijwilligers van de boerderij kwamen ook en we gingen samen. Na het stappen hadden we zelfs nog een klein slaapfeestje in het Kolpinghaus (waar ik woonde) met de vrijwilligers van de boerderij. De arme stakkers sliepen op de yogamatten van mij en een vriendin. Zaterdag begon met koffie en een milde kater en daarna ging ik naar de boerderij. De andere Nederlandse vrijwilligster en ik bakten pepernoten en vervolgens gingen we met een groepje naar de kerstmarkt. Op zondag was het tijd voor een van de activiteiten die de coördinerende organisatie maandelijks regelde: kerstkaarten maken. Heel gezellig!
Weinig energie & emotioneel
Afgezien van de lange vrijdag die ik zojuist beschreef, lijkt november een fantastische maand op basis van dit dagboekje. En het was ook echt een leuke maand met leuke activiteiten, maar tegelijkertijd had ik het zwaarder. Ik voelde me minder energiek, heel emotioneel en ik had moeite om mezelf te motiveren. Ik werkte een hele hoop uren en er speelden een aantal verwarrende dingen binnen mijn project.
De laatste vrijdag van de maand had ik een vrije dag. Een eerste vrije vrijdag in een reeks, om er zo voor te zorgen dat ik minder overuren had staan. Ik was blij dat ik dit had aangekaart bij de coördinerende en ontvangende organisatie. We kwamen overeen dat ik voorlopig vrij zou zijn op vrijdag, tot ik minder overuren had staan. Ik besloot om deze vrijdagen wijs te gebruiken: iedere vrijdag was het tijd voor een avontuur in mijn eentje, ook als ik weinig energie had, moest ik in ieder geval even de deur uit.
Op mijn eerste vrije vrijdag beklom ik Karren – Dornbirn’s bekendste berg – en zag ik de eerste sneeuw van het winterseizoen. Zo bijzonder!
Volgende keer deel ik mijn ESC-vrijwilligerswerk dagboekje van december met jullie! Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.
