Via het Europees Solidariteitskorps deed ik een jaar lang vrijwilligerswerk in Oostenrijk. Als vrijwilliger werkte ik voor de World Gymnaestrada in Dornbirn, waar ik hielp in de organisatie van een turnfestival van een week. In deze maandelijkse dagboekjes laat ik zien hoe ik mijn tijd in Oostenrijk heb doorgebracht, om je hopelijk een beter beeld te geven van mijn ervaring met ESC vrijwilligerswerk. In het juni dagboekje lees je over een bezoek aan de Walensee met vleermuis, over een spontane bergbeklimming, over de alpine coaster, over het gekkenhuis waar mijn project in veranderde en over het afscheid van mijn sociale leven.
Vleermuis
Op een heerlijk warme zaterdag, reed ik wederom met mijn ouders naar Zwitserland. Dit keer naar de Walensee, een plek die ik erg graag wilde zien. We maakten een lange wandeling langs het meer en het bosachtige gebied ernaast. Eenmaal uit het bos en terug in de zon, zag ik dat mijn vader een vleermuis op zijn rug had zitten die weigerde om te vertrekken. Mijn moeder was in paniek terwijl mijn vader probeerde om zijn shirt uit te trekken om de vleermuis te verjagen. Het was hilarisch en ik moest zo hard lachen (en bedankte het universum dat de vleermuis niet op mijn rug zat).
Mijn vriend verstoppen
Mijn ouders waren nog maar een dag geleden naar huis vertrokken of mijn vriend kwam al aan in Dornbirn om drie weken bij mij te blijven in mijn kleine kamer. We moesten voorzichtig zijn, zodat de medewerkers van de receptie niets door hadden van deze breuk van de huisregels. Spoiler: ze hadden niks door.
We dronken een biertje met een vriend op vrijdagavond en daarna kwamen twee vrienden uit Wenen aan. Het was een lang weekend door feestdagen en ze verbleven bij ons. We namen ze mee naar de klassieke plekken: het meer, de rappenlochschlucht, het uitzichtpunt. Ook speelden we minigolf en dat was verrassend leuk.
Spontane bergbeklimming
Het weekend daarna wilden mijn vriend en ik een korte wandeling maken en we besloten spontaan om Karren (een berg) te beklimmen. Omdat we een korte wandeling hadden voorzien, waren we op pad zonder water. Gelukkig kwamen we levend aan en ik kon ik op het openbaar toilet heel veel water drinken. We zagen de zonder ondergaan: een prachtig uitzicht en we zagen de zon letterlijk zakken, zo snel ging het. Vervolgens konden we weer helemaal gehydrateerd naar beneden lopen.
Luiaardknuffel Karl
Mijn vriend, een vriendin en ik gingen samen naar inatura, een museum voor kinderen om te leren over de natuur en dieren. We woonden er precies tegenover en waren er nog nooit geweest, dus het was hoog tijd. Het was leuk, omdat het museum erg interactief was. Later die avond begonnen we aan het verjaardagscadeau van een vriendin: een lelijke luiaardknuffel genaamd Karl.
Alpine coaster
Op zondag deden we iets heel leuks! Het was tijd voor de maandelijkse activiteit met de vrijwilligers en deze keer gingen we met een alpine coaster. We gingen met de trein naar het zuiden en wandelden nog een uur voor we aankwamen op de plek van bestemming. Mijn vriend en ik gingen samen in een coaster en het was zo leuk om op volle snelheid naar beneden te gaan. Helaas kwam daar snel een einde aan, omdat degene voor ons het tempo van een slak had en we dus steeds moesten remmen. Ondanks de slak was het toch een leuke ervaring!
Gekkenhuis in mijn project
De drie weken met mijn vriend waren voorbij gevolgen en op dinsdagochtend voor werk moest ik afscheid van hem nemen en ging hij terug naar Graz. Ik huilde het hele ontbijt lang en moest vervolgens met dikke rode ogen naar mijn werk.
Ik heb al een tijdje niets over mijn project verteld, dus bij deze: we waren officieel op een punt aangekomen waarop het een gekkenhuis was. De dagen werden langer en langer en ik ging zelfs in het weekend naar kantoor om mijn werk maar af te krijgen. Gelukkig deed ik daarna nog wel drankjes met mijn huisgenoten om tot rust te komen.
Tot ziens sociaal leven
Op dertig juni was de laatste dag dat alle vrijwilligers in Dornbirn bijeen waren. Ik zou iedereen nog wel zien daarna, maar we zouden nooit meer in groepsverband allemaal samen zijn. We hadden een soort afscheidsfeestje dat tegelijkertijd een barbecue verjaardagsfeest was. We gingen met z’n allen naar de rivier, barbecueden, dronken, kletsten en lachten. Oh, en zie je luiaard Karl in de foto? We kregen hem op tijd af en hoewel hij een beetje misvormd was, was hij ook schattig.
Deze avond was niet alleen een afscheid van de groep als geheel, maar ook een afscheid van mijn sociale leven. De twee volgende weken waren een absoluut gekkenhuis (meer daarover in het volgende dagboekje). Ik werd ermee geconfronteerd dat het jaar als vrijwilliger op zijn einde liep – terwijl ik naar de vlammen van het kampvuur staarde liepen de tranen over mijn wangen. Iedereen danste, er was muziek, we waren gelukkig. Die avond is een bitterzoete herinnering, waar ik nog steeds een beetje emotioneel van word wanneer ik eraan denk.
Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.