Categorie: (kleine) avonturen

We kwamen laat aan, moe van onze dag in Linz. Een korte wandeling zou leuk zijn, het weer was heerlijk in de avond. Gewoon een blokje om, oké? Onze vriendin werd erg enthousiast om ons de stad te laten zien en we wandelden drie uur lang door Wenen. Ik had het gevoel dat we verdwaald waren en er waren meerdere momenten waarop ik het liefst op de grond was gaan zitten wachten tot iemand me naar huis zou tillen. Geloof het of niet, maar daar had niemand zin in. Gemeen, hè? Gelukkig redde ik het helemaal zelf ook. Lees verder »

Voordat we naar Linz vertrokken, brachten we twee dagen door in Gallneukirchen. Dit is een typisch Oostenrijks dorpje waar nooit iets gebeurt. Een vriendin was op reis en zei dat we in haar kamer konden slapen. We deden rustig aan, verstuurden wat sollicitatiebrieven en maakten lange wandelingen. Het was ons rustmoment tijdens een verder zeer actieve trip. Het hoogtepunt van Gallneukirchen was het tekenen van grappige eenden, die we vervolgens in de kamer van de vriendin verstopten. Mocht je het je afvragen: nee, we zijn totaal niet raar. Lees verder »

Hoopvol stapten we uit de trein in Salzburg, klaar om de bus naar Sankt Gilgen te nemen. We stapten in en gingen zitten, er was geen vuiltje aan de lucht. Eén bushalte verder stapte opeens half Japan de bus in, net als een aantal Europese toeristen. Je kent vast het moment wel waarop de bus vol lijkt te zijn, maar er toch nog mensen instappen. Je denkt “oké, nu is er écht geen plek meer” en vervolgens wurmen nog tien  mensen zich naar binnen. Een getrouwd stel van een jaar of veertig, waarvan de vrouw bleef klagen over de bus. Een Britse jongen die gedetailleerd beschreef hoe hij zijn paspoort in Thailand verloor. Een oude man die bang was niet uit te kunnen stappen bij zijn halte, omdat de bus zo mega vol zat. Ach, het was in ieder geval vermakelijk. Lees verder »

We ontvluchtten Innsbruck voor een dag na alle gevaren van de eerste avond. Ietwat vermoeid van de uren doorbracht op het toilet met een kotsende jongen, namen we de trein. Een vriendin raadde ons een schattig middeleeuws stadje genaamd Rattenberg aan. Geen idee wie die naam bedacht heeft, maar het gaf me valse hoop. Ik bedoel, je verwacht toch gewoon een berg met allemaal ratten erop? Ik moet toegeven dat er een heuvel – niet een berg – was, maar ik heb de hele dag geen enkele rat gezien. Toch teleurstellend. Lees verder »

Wist je dat Innsbruck een hele gevaarlijke plek is om een zomertrip te beginnen? Ik had geen idee, maar het duurde niet lang voordat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Ik verbleef bij een vriendin, die als vrijwilliger in een bejaardentehuis werkte. Ik was helemaal klaar voor een warme douche en het enige wat ik nog moest doen was aan het koordje trekken om het ventilatiesysteem te activeren, of wat ik dacht dat het ventilatiesysteem was. Ik besefte dat ik fout zat toen mijn vriendin “nee, nee, nee” begon te schreeuwen en er een rood alarmlicht begon te knipperen. Lees verder »