De boeken die ik de afgelopen tijd las #2

Al vrij snel na mijn eerste stukje over boeken volgt een tweede. Niet alleen omdat ik best veel las de afgelopen maand, maar ik had er ook al één extra uit toen het vorige stukje online kwam. Dit keer over boek vier tot en met acht van 2024: Kafka op het Strand van Haruki Murakami, Nachtangst van Ronald Giphart, Schildpadden tot in het Oneindige van John Green en Duizend Ogen van Samanta Schweblin.

Waar Kafka Op Het Strand over gaat

Kafka Op Het Strand heeft twee bijzondere hoofdpersonen. Kafka Tamura loopt op zijn vijftiende weg van huis om aan de oedipale profetie van zijn vader te ontsnappen en zijn vermiste moeder en zus te vinden. Satoru Nakata is een oudere man met een beperking, die nooit volledig is hersteld van een bizar jeugdtrauma in oorlogstijd. Het is een verhaal vol bijzonderheden: mensen die met katten praten, vissen die uit de lucht vallen en een brute, raadselachtige moord. Beide verhalen ontvouwen zich en raken steeds meer met elkaar verweven.

Dit boek gaat over (onze perceptie van) tijd, liefde en herinneringen, onderlinge verbondenheid en menselijke eigenaardigheden.

Wat ik ervan vond

Zoals in veel boeken van Murakami moet je maar accepteren dat de dingen niet logisch verlopen, maar dat het verhaal juist vol zit met onverklaarbare gebeurtenissen. Ik was het meest onder de indruk van de personages, en dan vooral van hun interacties. Zo vond ik de vriendschap tussen Kafka en Oshima prachtig, net als bij het andere hoofdpersonage Nakata met zijn reisgezel Hoshino. Vooral dat laatste vond ik bijna ontroerend. Ik vond het tof hoe de verhaallijn van Nakata wordt opgebouwd en ook hoe je steeds beter begrijpt hoe de levens van de twee hoofdpersonages met elkaar verweven zijn.

Waarom dan geen vijfde ster? De oedipale profetie was me net iets te vreemd, net als sommige andere gebeurtenissen in het boek. Ik houd van Murakami’s onverklaarbare mysteries, maar soms gaan ze met net iets te ver. Zeker als ik vind dat ze niet echt een toegevoegde waarde of betekenis hebben voor het verhaal. (Al zal ik die misschien soms ook niet snappen en zal die er wel zijn.)

Desalniettemin, een aanrader!

Waar Nachtangst over gaat

Nachtangst gaat over P.J. Weber, een Nederlandse schrijver die zich in New York gevestigd heeft. Hoewel hij al enkele romans heeft geschreven, kan hij hier niet van leven en doet hij ’s nachts wat administratief werk. Op een nacht wordt er ingebroken in het pand waar hij werkt en begint hij e-mails te versturen aan zijn agente, waarin hij zijn levensverhaal doet. Het boek bestaat dus uit een lange opeenvolging van e-mails geschreven door de hoofdpersoon, gedurende een hele nacht.

Wat ik ervan vond

*Let op: dit keer bevat de recensie spoilers over het verhaal*

“Ik leef waar ik schrijf. Home is where my cursor blinks”, aldus de intrigerende quote op de achterkant van het boek. Helaas bleek dit de beste zin van het hele boek te zijn. Ik weet niet eens goed waar ik moet beginnen, want ik vond het boek totaal onsamenhangend. Dat was ook ergens de bedoeling van de auteur, want P.J. is totaal gestrest tijdens de inbraak en benadrukt zelf in zijn talloze onsamenhangende e-mails dat ze onsamenhangend zijn. Ik stoorde me op alle vlakken aan hoe hij met de situatie omging en snapte ook niet waarom hij maar mails met veel te persoonlijke informatie naar zijn agente bleef sturen. 

Dan nog even over die mails: er is geen touw aan vast te knopen, er zijn een hoop losse eindjes aan het einde van het boek en dan is zijn leven ook nog niet eens bijzonder interessant. Volgens mij denkt P.J. dat hij een hoop zelfinzicht heeft (of denkt de auteur dat), terwijl het mij daar juist aan ontbrak, net als aan iedere vorm van diepgang. Misschien vond de auteur dit zelf ook wel, want in een van de laatste mails wordt er dan opeens nog een misbruikverhaal uit de doeken gedaan. Wat mij betreft, voegde dit niets toe, zeker omdat het nergens gekoppeld kon worden aan andere gedragingen of dingen uit het leven van P.J.

Ergens hoopte ik nog dat het op het einde beter zou worden. Dat P.J. de situatie helemaal verkeerd had ingeschat en dat er helemaal geen inbraak was en hij dus al die persoonlijke informatie voor niets had gedeeld. Ook dat bleek niet waar te zijn. Misschien ben ik nogal kritisch of trok het me persoonlijk niet zo, want op Goodreads heeft het boek gemiddeld nog wel 3.17 sterren.

*Einde van de rant*

Waar Schildpadden tot in het Oneindige over gaat

Schildpadden tot in het Oneindige gaat over Aza, een meisje dat naar de middelbare school gaat en een angststoornis heeft. Samen met haar beste vriendin Daisy proberen ze de verdwijning van miljonair Russell Pickett op te lossen, om zo $100.000 te krijgen. Zeker omdat Aza vroeger op kamp ging met Russel’s zoon Davis, hebben ze meteen een aanknopingspunt. Zo komen Aza en Davis weer met elkaar in contact en ontstaat er een bijzondere band tussen de twee.

Dit boek gaat over mentale gezondheid en angststoornissen, en de bijzondere (romantische) band tussen twee jongeren.

Wat ik ervan vond

John Green schrijft typische Young Adult fictie en net als zijn eerdere boeken die ik las, vond ik ook deze mooi. Zijn personages zijn altijd bijzonder, nooit doorsnee tieners. Ik had verwacht dat de zoektocht naar de miljonair een veel grotere rol ging spelen, maar eigenlijk ging het vooral over Aza, haar angststoornis en de relaties tussen de personages. De angststoornis is (voor zover ik dat kan inschatten en als ik de reviews mag geloven) prachtig beschreven. Ik kan me ook voorstellen dat het erg triggerend kan zijn als je hier zelf last van hebt.

De band tussen Aza en Davis en hun bijzondere vorm van communicatie vond ik een groot pluspunt van het boek. In andere reviews las ik juist “zo praat echt niemand” en “onrealistisch”, maar dat vond ik absoluut niet storend. Oké, het zijn misschien geen typische tiener WhatsApp-gesprekken, maar waarom moet dat? Ik vond het filosofische juist mooi, maar dat is denk ik heel persoonlijk.

Ik vond het einde (geen zorgen, ik zal geen spoilers geven) net iets minder, ik had er meer van verwacht. Ook vond ik het bijna jammer dat er uitspraken werden gedaan over het verdere leven van Aza. Wat mij betreft onnodig, misschien juist mooier als dat open gelaten was.

Waar Duizend Ogen over gaat

In Duizend Ogen staat de “Kentuki” centraal. Dit is een soort klein en schattig knuffeldier op wieltjes en in plaats van ogen heeft het camera’s. Je kunt er eentje hebben, bijna als een soort huisdier, maar je kunt er ook voor kiezen om er eentje te zijn. Dan bestuur je het beestje op afstand en krijg je een kijkje in iemands leven. Je hebt geen keuze in wiens leven je kijkt of wie je juist toelaat in dat van jou. In het boek worden de verhalen van verschillende personages verteld, waarbij de Kentuki altijd centraal staat.

Het boek gaat over privacy en onbekenden vertrouwen, maar ook over de gevaren van technologie die op het eerste oog vrij (nou ja…) onschuldig lijkt.

Wat ik ervan vond

Het concept van het boek vond ik interessant. Zou je zo’n beestje toelaten in je leven? (In mijn geval: nee.) En waarom zou je er überhaupt eentje willen of juist uren willen doorbrengen in iemand anders zijn leven? Wat mij betreft, had het boek dus zeker potentie en al vanaf het begin wacht je erop dat er van alles mis gaat.

Wat ik jammer vond, was dat er veel te veel personages waren. De eerste helft van het boek ging bijna ieder hoofdstuk over iemand anders, waardoor je wel veel verschillende scenario’s met de Kentuki las, maar eigenlijk geen enkel personage leerde kennen. De tweede helft werden er een aantal personages steeds herhaald, maar alsnog vond ik het iets te veel. Door deze wisseling ging het boek minder de diepte in bij ieder verhaal en dat had ik juist wel graag gezien.

Natuurlijk is het boek een dystopie en het is begrijpelijk dat er veel gevaren schuilen in het hebben of zijn van een Kentuki. Toch vond ik het jammer dat er geen hoopvolle verhalen waren, dat eigenlijk geen enkele verhaallijn positief afliep. Het echte einde (het laatste hoofdstuk) vond ik wel sterk en dat had ik niet per se zo verwacht.

Zeker geen slecht boek en juist met een tof concept, maar er waren voor mij net iets te veel minpunten om het meer dan drie sterren te geven.

⋒⋒⋒

Vond je het leuk om deze recensies te lezen? Laat dan een reactie achter of klik op het hartje hieronder om een beetje waardering te tonen ♥