Wist je dat Innsbruck een hele gevaarlijke plek is om een zomertrip te beginnen? Ik had geen idee, maar het duurde niet lang voordat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Ik verbleef bij een vriendin, die als vrijwilliger in een bejaardentehuis werkte. Ik was helemaal klaar voor een warme douche en het enige wat ik nog moest doen was aan het koordje trekken om het ventilatiesysteem te activeren, of wat ik dacht dat het ventilatiesysteem was. Ik besefte dat ik fout zat toen mijn vriendin “nee, nee, nee” begon te schreeuwen en er een rood alarmlicht begon te knipperen.
Ja, ik was in een bejaardentehuis en ja, daar hebben ze een alarmkoord in de douche. Best logisch. Je zou zeggen, no big deal, je zet het alarm gewoon uit, maar nee. Pas op dag drie van mijn verblijf kreeg het alarmbedrijf het voor elkaar om het alarm daadwerkelijk uit te schakelen.
Na deze minder soepele start besloten we om naar een bar te gaan. Een Ierse pub. Daar kan niets misgaan, toch? Na mijn eerste Guinness kwam er een jongen bij ons zitten om te praten. Hij kwam uit de Verenigde Staten, Miami om precies te zijn, en hij praatte voornamelijk over cultuurverschillen en over politiek. Alles leek wel, iedereen had het naar zijn zin. Ik kan je niet precies vertellen waar het misging, maar een uur later zat ik op de grond van het herentoilet terwijl de jongen aan het kotsen was. Hij bleef maar zeggen dat dit in de Verenigde Staten nooit zou gebeuren, omdat het mensen daar niets kan schelen dat het slecht met je gaat.
Na een dag in Rattenberg (meer daarover hier), brachten we nog een dag door in het gevaarlijke Innsbruck. De dag begon verrassend rustig, geen gevaar in zicht. Mijn vriendin Julia bezocht ons die dag. We wandelden door het centrum, dronken koffie bij Kater (ik vraag me nog steeds af of dit verwijst naar de mannelijke kat of de kater na alcohol; ik hoop nog steeds het eerste) en bezochten het verwarrende museum Ferdinandeum. Serieus, ik ben twee keer verdwaald en vond één van mijn vrienden pas na een half uur weer. (Is er dan toch gevaar?)
We eindigden de dag met pizza’s op de kamer van de vriendin en – veel cooler – bekeken haar zelfgemaakte boek. Ze verzamelde de dromen van 99 mensen: 33 jonger dan 33, 33 tussen 33-66 en 33 tussen 66-99, waarbij haar eigen droom nummer 100 was. Het was zo leuk om de dromen van iedereen te lezen, zeker van de mensen in de jongste groep die ik persoonlijk ken, maar ook van de onbekende ouderen.
Je vindt het boek van mijn getalenteerde en creatieve vriendin Ana hier: 99 = 1: WEGWEISER ZUM GLÜCKLICH SEIN. Onderaan dit stukje zie je mijn eigen droom, maar lees vooral ook de inspirerende dromen van anderen.
