Via het Europees Solidariteitskorps deed ik een jaar lang vrijwilligerswerk in Oostenrijk. Als vrijwilliger werkte ik voor de World Gymnaestrada in Dornbirn, waar ik hielp in de organisatie van een turnfestival van een week. In deze maandelijkse dagboekjes laat ik zien hoe ik mijn tijd in Oostenrijk heb doorgebracht, om je hopelijk een beter beeld te geven van mijn ervaring met ESC vrijwilligerswerk. In het augustus dagboekje lees je over het laatste deel van mijn zomertrip, over de opera Rigoletto, over een dag in de spa in Zwitserland en over alle keren afscheid nemen.
Ik kan niet geloven dat dit het laatste deel van de ESC vrijwilligerswerk dagboekjes alweer is. Augustus was mijn twaalfde en laatste maand in Oostenrijk. Ik kan eerlijk zeggen dat het het beste jaar van mijn leven was en dat ik met zoveel liefde en warme gevoelens op dit jaar terugkijk. Ik werd verliefd op Vorarlberg en kan niet wachten om ooit weer terug te gaan.
Zomervakantie
Mijn vorige dagboekje eindigde met mij en mijn vriend op zomervakantie en dat is ook hoe augustus begon. We reisden samen verder naar Wenen, naar Bratislava en naar Budapest. Over onze zomertrip schreef ik al eerder, dus je kunt hieronder klikken voor meer content.
- Zomertrip stop 5
Wenen: 117 meter boven de grond - Zomertrip stop 6
Bratislava: een vervloekte plek - Zomertrip stop 7
Budapest: een verrrrry mooie plek
Spelletjesavond
Mijn eerste dag terug op het werk na de vakantie was leuk. We dronken ’s ochtends al prosecco, aten snoepjes en vertelden vakantieverhalen. ’s Avonds organiseerden we een welkom-thuis-feestje voor twee vrienden en het was fijn om weer met de groep vrijwilligers te hangen. Eén van hen had een spel voorbereid met allemaal grappige herinneringen van onze ESC-vrijwilligerswerk ervaring. Iemand trok een papiertje met daarop een herinnering en moest deze vervolgens uitbeelden en de rest moest raden (we hadden de herinneringen voor het spel nog niet gezien). Zo grappig. Er zaten momenten tussen die ik eigenlijk al helemaal vergeten was.
Rigoletto
We hadden kaartjes voor de Bregenzer Festspiele, een opera op een drijvend toneel. We zaten buiten, zagen het meer en de ondergaande zon terwijl we naar Rigoletto keken. Ik ben geen operafan, maar dit was indrukwekkend. We sloten de week leuk af met drankjes en livemuziek op het marktplein. Daarna gingen we zelfs nog even op stap, wat ik al een tijdje niet met de vrijwilligers was geweest.
Laatste keer hiken
Iets wat ik enorm mis zijn de bergen van Oostenrijk en dat je zomaar in het weekend kunt gaan hiken. We gingen naar de Lünersee, waar we eerder al waren en het te hard waaide om te genieten. Ik ging met mijn vriend en twee vrienden – het was heel leuk. Eenmaal boven aangekomen wandelden we rond het meer. Onze vrienden gingen met de kabelbaan terug en mijn vriend en ik gingen lopend. Zie die foto’s hieronder, hoe kan deze plek echt bestaan?
Spa in Zwisterland
Ik had op een willekeurige dinsdag vrij van mijn werk, omdat er nog weinig te doen was. Mijn vriend en ik gingen naar de spa in St. Margrethen (Zwitserland), waar ik tijdens de Gymnaestrada een gratis kaartje voor had gekregen. Het was zo ontspannend: de regen viel met druppels in ons gezicht terwijl we buiten zwommen in het heerlijk warme water.
Week van het afscheid nemen
De week met vaak afscheid nemen begon… ’s Avonds gingen we naar de boerderij om afscheid te nemen van de vier vrijwilligers daar. Er was een kampvuur, muziek en taart. Ik had hele leuke gesprekken en momenten, waar ik nu nog steeds om moet glimlachen. Het was niet leuk om afscheid te nemen.
De week vloog voorbij: mijn bankrekening sluiten, een deel bagage naar huis sturen per post, een afscheidsetentje, afscheid nemen bij mijn project op donderdag. Ze hadden een fotocollage gemaakt, er was een speech, er was drank en natuurlijk ook het afscheid nemen zelf. Daarna moest ik ook nog afscheid nemen van twee vrijwilligers waar ik mee woonde – zo verdrietig.
Op vrijdag draaide ik de deur van mijn kamer in het Kolpinghaus op slot, wetende dat dit de allerlaatste keer zou zijn. Het waren slechts twintig vierkante meter inclusief badkamer, maar ik zou iedere meter missen. Ik zou de andere vrijwilligers missen, huiskat Charlie, Dornbirn, mijn project, de bergen, alle mooie plekken in Vorarlberg en het leven dat ik voor mezelf had gecreëerd dat jaar. Mijn vriend en ik namen de trein naar Zürich, waar we de dag doorbrachten. De stad was prachtig en ligt aan een groot meer, maar toch kon ik er niet helemaal van genieten omdat ik zo emotioneel was. Enkele uren later stapten we in het vliegtuig naar Amsterdam.
Dat was dat, het einde van een prachtig en onvergetelijk avontuur. Het einde van een tijdperk – welkom in de volwassen wereld.
Vond je het leuk om dit dagboekje te lezen? Klik dan op het hartje hieronder ♥. Een reactie achterlaten is natuurlijk ook lief.
